Dwór w Boguszewie połączyć można z architekturą gdańsko-niderlandzką. Jego szczegóły architektoniczne i dekoracyjne określają go jako budowlę manierystyczną w północnej (niderlandzkiej) odmianie ( budowla masywna, wysokie dachy, oszczędna dekoracja, pozostawienie murów z surowej cegły, tworzenie efektu kolorystycznego przez otynkowanie niektórych partii). W swoim założeniu dwór nie jest budowlą jednolitą. Składa się z dwóch brył usytuowanych pod katem prostym. Jest budowlą na cokole z kamienia narzutowego z cegły o układzie na przemian kilku rzędów główek i wozówek, dwukondygnacjową, częściowo podpiwniczoną z pomieszczeniami mieszkalno-reprezentacyjnymi na piętrze. Budynek posiada surowe, gładkie, nietynkowane ściany zakończone wąskim, prostym gzymsem oraz otwory okienne o prostokątnym wykroju z zaokrągleniami górnych narożników lub zwieńczone łukiem odcinkowym o podwyższonej strzałce. Dwór posiadał nieistniejące już szczyty: południowo-wschodni i północno-zachodni, których wspólną cechą było ujęcie esownicami i zwieńczenie tympanonami. Pomiędzy nimi znajdowały się dachy siodłowe o równoległych do siebie kalenicach. Szczyt południowo-wschodni posiadał bogatą linię zarysu. Wąskie poziome wstęgi dzieliły go na trzy nierówne części, dwie niższe posiadały po dwa odcinkowe otwory zamknięte łukiem odcinkowym, część górna posiadała okrągły otwór. Wstęgi dzielące szczyt stanowiły część motywu dekoracyjnego, na który składał się układ wolut, esownic i wisiorów. Szczyt zwieńczony był tympanonem a jego brzegi posiadały bogato rozbudowany rysunek ślimacznic i koła. W celu zmniejszenia monotonii zastosowano nierówny podział horyzontalny półkoliste przesklepienie okien. Szczyt północno-zachodni był mniej ozdobny. Posiadał również charakter trójkąta lecz był bardziej linearny i zgeometryzowany . Podzielony był również na trzy części z prostokątnym otworem w dolnej. Jego zwieńczenie stanowił tympanon. Szczyt ograniczony był dwiema sterczynami , wychodzącymi z małego gzymsu.